Excuses voor de lange radiostilte, maar door een gebrek aan tijd, puf, motivatie heb ik eindelijk weer, mede door de vele leuke reacties van het thuisfront eindelijk weer een momentje gevonden voor een update!
De solos zijn gestaag doorgegaan, ook de 24 check is de revue gepasseerd en gehaald! Ben trouwens ook begonnen met VFR navigatie vluchten. Het komt er op neer dat je een route plot op een vliegkaart, met koers tijd afstand hoogte, en door middel van een navigatielog hou je bij of je op koers bent, wat de winden doen, wat je brandstof doet etc.. Ondertussen baseer je de kaartgegevens met visuele referentiepunten op de kaart en zoek je ze of je ze daadwerkelijk kunt vinden.
Eerste vlucht ging gewoon ronduit kak!Naast dat ik dik 7 uur bezig was geweest met plannen en voorbereiden was het ook nog eens rete turbulent en had ik al de groots gruwelijke moeite om de kist op 4000 ft te houden en op koers..daarnaast moest ik ook voor t eerst een navlog bijhouden, kaart gegevens bekijken, checklisten en de communicatie met vliegvelden/vliegtuigen etc... van workload 3 op 10 naar 9 op 10 zeg maar..
"Gelukkig" verlangde de instructeur van me dat ik alles zelf zou én moest doen dus dat scheelde in het leer proces zeg maar, zeker als je ook nog een AOM op je schoot krijgt geworpen en dat je t maar moet opzoeken (tijdens het navigeren, op hoogte en op koers houden van dat ding)
De vlucht heb ik dus ook als een regelrechte ramp ervaren en besloot tevens vanaf dat moment dat VFR navigeren gewoon ronduit kut is!!Zo hard als dat ik hoogte verloor die vlucht verloor ik ook mijn motivatie!
Eenmaal geland op je bestemming geeft de instructeur een compliment dat het helemaal niet zo onaardig ging en het een mooie landing was.. nou goed... dat geeft de burger weer enigzins moed.. Dus kist terug getaxiet naar de baan en Take Off met dat ding, terug naar Falcon..
Nóg turbulenter dan op de heenweg, andere winden, 3 x van koers gezet worden en dan ook nog moeten uitwijken naar een andere luchthaven omdat de instructeur dat wel een leuke oefening lijkt op je eerste navigatie, vervolgens de weg kwijt raken, 3 min zoeken,,,kortom..gewoon écht geen leuke vlucht!
Dat gevoel heb ik ongeveer 1 week gehad maar dat veranderde gelukkig een navigatievlucht later die absoluut beter ging, maar vooral in 1 vlucht, dat beschrijf ik straks in D26!
Na deze vlucht nog wat solo’s gevlogen en dan dé D24 check! Altijd spannend en altijd listig, op deze check moet je alles laten zien wat je tot zover in de syllabus behandeld hebt, van steep turns tot stalls tot Practiced Forced Landings alle approaches en de hele trukendoos..Ik vloog rond 0600 in de ochtend, heerlijk! Lekker stabiel, stond een gunstig crosswindje,,gewoon heerlijk vliegweer. De instructeur die ik had was bijzonder vriendelijk voor een checkinstructeur en zat gewoon naast me, zei niets, lekker rustig…alsof je je vader mee neemt om een stukje te vliegen zeg maar..Dus heb de instructeur mijn truukjes laten zien en ben vervolgens geslaagd.
S25, was weer beetje stoeien in de practice area, was rond een uur of 0700 in de ochtend op zondagmorgen..dus heb er een relaxed rond vluchtje van gemaakt, met uiteraard de nodige oefeningen maar vooral even bezig geweest met navigatieoefeningen. Door middels van bakens je positie bepalen wat we nodig hebben voor onze navigatie vluchten.
D26!! Dit is een vlucht waar je 3 uur moet navigeren en 2 touch and go’s en een full stop taxi back moet maken op andere vliegvelden. Als je het kan regelen en je crewmate is t er mee eens, dan kan je een back-to-back vlucht inplannen en vervolgens dus verder vliegen en lekker stevig navigeren! Na 2 x cancellen, konden we eindelijk gaan en vertrokken we naar Laughlin Bullhead, wat tegen de grens van Nevada en California aanligt. De ene kant van de rivier is Arizona, de andere kant Nevada. In Arizona mag je niet gokken…dus wat vind je aan de andere kant van de River…idd casino’s! Vanwege de planning helaas geen tijd gehad om even te gokken maar wel even gelunched en bijgekomen.
Na de lunch mocht ik eindelijk sturen en we vertrokken zuidwaarts over Lake Havasu en grote lappen woestijn richting de bewoonde wereld. Alsof het lot je niet beter kan treffen krijgen wij uitgerekend op het moment dat je aan het uitklimmen bent een annunciator warning…de alternator was naar zijn grootje, dus checklisten erbij en proberen op te lossen..niets werkte dus zoveel mogelijk apparatuur uitzetten en uitwijken naar een geschikt vliegveld.. Tevens meteen een prachtige oefening die ik sowieso had moeten doen deze vlucht alleen was dit geen oefening meer.
Nou goed,,gedaan wat de checklist wilde dat ik zou doen,, en koers getekend naar uitwijkhaven ( met hulp van crewmate en instructeur die Lake Havasu geschikter vonden dan Bullhead :P) Daar aangekomen, ding naar een Hangaar getaxiet en binnen gewacht op bericht dat we weer weg konden.. Via deze link kunnen jullie zien waar wij een goede 2,5 uur hebben zitten wachten.
http://www.havasuaircenter.com/about_tour_facility.html
Vervolgens na deze 2,5 uur kregen we al een vaag vermoeden dat het wel eens een nightstop zou kunnen gaan worden, want er waren geen onderdelen, geen technici die er tijd voor hadden en iemand ons op laten halen zou al 4,5 a 5 uur kosten om er te komen. Dus stelde Sabena voor dat we maar naar een crew hotel zouden gaan.. Prima! Jetcenter regelde het wel voor ons en de taxi zou meteen gestuurd worden. Nog géén 10 min later stond dit bescheiden wagentje voor de deur!! (tevens ook een Lincoln Towncar )
Zo begon ons avontuur dus al… vervolgens aangekomen bij een prima hotel waar we een prima kamer kregen en even relaxed een biertje hebben gedronken op het terras met wat tapas erbij! Leek zowaar op het airline leven dat we later zullen meemaken! Kon me er iig bijzonder goed in vinden! Was sowieso leuk om ook de instructeur op een hele andere manier te leren kennen en zo ontdek je dat het echt wel een fijne kerel is.
Volgende dag 0730 op gestaan ontbeten aan de “London Bridge”, één of andere boef heeft bedacht om originele stukken van de originele London Bridge te importeren naar Lake Havasu om hem daar vervolgens in elkaar te knutselen…Anyhow, na het ontbijt met de limo terug naar het jetcenter en daar de navigatieplanning en het weer in elkaar gesmurfd,
om 2 uur later dan toch écht te vertrekken naar Falcon via GoodYear. “Goodyear??!inderdaad,,de oplettende lezer onder ons denk nu..hey! is dat die man van die bandjes enzo! Ja inderdaad.. Goodyear (KGYR) bouwde vroeger cockpits en landingsgestellen voor de bommenwerpers..Alleen de bandenfabriek is nog over en al lang niet meer te vinden op het vliegveld..maar toch leuk om tijdens een tussenstop tot de conclusie te komen dat het daar allemaal begonnen is.
Na goodyear via e Gila Route richting de Gila Crossing gevlogen en vanaf daar uitgeweken naar Falcon via Chandler..bijzonder vet allemaal! Echt een vlucht om nooit te vergeten en een vlucht waardoor ik navigatie helemaal te gek vind! Bijzonder vet allemaal. Vanochtend moest ik weliswaar om 0300 eruit om te gaan melden op Falcon voor mijn eerste solo navigatie beurtje naar Pinal. Maar deze vlucht beschrijf ik morgen! Keep you posted!
